Povodom I izdanja manifestacije „Dani italijanske savremene umetnosti“, Italijanski institut za kulturu u Beogradu predstavio je izložbu „Homo interior“ kojom su obuhvaćeni radovi Radenka Milaka (BiH), Nikole Samorija (Italija) i Dragana Zdravkovića (Srbija), trojice umetnika koji su izlagali na Venecijanskom bijenalu. Kustoskinja izložbe je Ksenija Samardžija. Izložba je bila otvorena od 31. oktobra do 30. novembra 2018. u Italijanskom institutu za kulturu u Beogradu.
Manifestacija „Dani italijanske savremene umetnosti“ ove godine održana je po prvi put širom sveta, istovremeno sa Danom savremene umetnosti koji se u Italiji održava od 2005. godine u organizaciji Asocijacije italijanskih muzeja savremene umetnosti (AMACI) i Ministarstva kulture Italije (MIBACT) u cilju promocije savremenog italijanskog umetničkog nasleđa u različitim oblicima.
Izložba “Homo Interior” povezuje tri umetnika, tri različita vizuelna promišljanja, u jedinstvenu postavku. Radovi Samorija, Milaka i Zdravkovića, umetnika koji potiču iz različitih sredina koje su određene tradicijom i geografski bliske, međusobno su povezani kroz intuitivno razumevanje klasičnog slikarskog jezika. Izložba u Italijanskom institutu za kulturu u Beogradu zadržava latinski naziv koji ne zahteva prevod, a koji se istovremeno smatra i mrtvim i univerzalnim.
Nikola Samori u svojim slikama i skulpturama polazi od italijanskog slikarskog nasleđa. Proces započinje građenjem, stvaranjem ličnosti koju naknadnim intervencijama dovodi do destabilizacije. Radenko Milak, u svojim svedočenjima i hronologijama, zadržava monohromatsku perspektivu događaja. Crno-belim radovima, arhivira dešavanja i situacije. Iz pozicija različitih sagledavanja od introvertnog ka ekstrovertnom, u među-prostoru između Samorija i Milaka, nalazi se tematika Dragana Zdravkovića. Nakon izložbi „Stanje hibernacije“ (Muzej savremene umetnosti) i „Enklavija“ (Venecijansko bijenale, 2017), Zdravković nastavlja u čistom slikarskom maniru da gradi prostorne senzacije – ovoga puta uvodi triptih, kao oltarski narativ u koji učitava mistične predele. Iako bez ljudi, prostori ne deluju napušteno. Stvaraju utisak privremenog staništa – mesta zapitanosti, razrešenja, mesta na kojima se traže odgovori, u kome se miruje i povremeno nalazi utočište.
