Povodom I izdanja manifestacije „Dani italijanske savremene umetnosti“, Italijanski institut za kulturu u Beogradu predstavlja izložbu „Homo interior“ kojom su obuhvaćeni radovi Radenka Milaka (BiH), Nikole Samorija (Italija) i Dragana Zdravkovića (Srbija), trojice umetnika koji su izlagali na Venecijanskom bijenalu. Kustoskinja izložbe je Ksenija Samardžija. Svečano otvaranje je u sredu, 31. oktobra, u 18.30 časova u Italijanskom institutu za kulturu u Beogradu a izložba će biti otvorena do 30. novembra od ponedeljka do petka od 11.00 do 16.00 časova.
Manifestacija „Dani italijanske savremene umetnosti“ ove godine održava se po prvi put širom sveta, istovremeno sa Danom savremene umetnosti koji se u Italiji održava od 2005. godine u organizaciji Asocijacije italijanskih muzeja savremene umetnosti (AMACI) i Ministarstva kulture Italije (MIBACT) u cilju promocije savremenog italijanskog umetničkog nasleđa u različitim oblicima.
Izložba “Homo Interior” povezuje tri umetnika, tri različita vizuelna promišljanja, u jedinstvenu postavku. Radovi Samorija, Milaka i Zdravkovića, umetnika koji potiču iz različitih sredina koje su određene tradicijom i geografski bliske, međusobno su povezani kroz intuitivno razumevanje klasičnog slikarskog jezika. Izložba u Italijanskom institutu za kulturu u Beogradu zadržava latinski naziv koji ne zahteva prevod, a koji se istovremeno smatra i mrtvim i univerzalnim.
Nikola Samori u svojim slikama i skulpturama polazi od italijanskog slikarskog nasleđa. Proces započinje građenjem, stvaranjem ličnosti koju naknadnim intervencijama dovodi do destabilizacije. Radenko Milak, u svojim svedočenjima i hronologijama, zadržava monohromatsku perspektivu događaja. Crno-belim radovima, arhivira dešavanja i situacije. Iz pozicija različitih sagledavanja od introvertnog ka ekstrovertnom, u među-prostoru između Samorija i Milaka, nalazi se tematika Dragana Zdravkovića. Nakon izložbi „Stanje hibernacije“ (Muzej savremene umetnosti) i „Enklavija“ (Venecijansko bijenale, 2017), Zdravković nastavlja u čistom slikarskom maniru da gradi prostorne senzacije – ovoga puta uvodi triptih, kao oltarski narativ u koji učitava mistične predele. Iako bez ljudi, prostori ne deluju napušteno. Stvaraju utisak privremenog staništa – mesta zapitanosti, razrešenja, mesta na kojima se traže odgovori, u kome se miruje i povremeno nalazi utočište.